دیابت و قند خون

دیابت و قند خون

در قرن12  دیابت توسط ابن سینا کشف شد،و حدود پنج  قرن بعد یعنی قرن 17ترکیبات شیمیایی و بالینی آن مشخص شد.همچنین  در سال 1848 ،شخصی بنام فهلینگ ،راه پیدا کردن قند در ادرار را پیدا کرد.این بیماری قدمت کهنی دارد؛اما درمان کامل آن به صورت معما باقی مانده است.درمان دیابت برای حدود 3500سال پیش از میلاد می باشد.پاپیروس  های مصری جزو اولین افرادی بودند که روش های مختلف درمان را برای این بیماری پیدا کردند.که این روش های درمانی شامل:رعایت رژیم غذایی،استفاده از دارد،استفاده از انسولین و خود مراقبتی می باشد.دانشمندان دریافتندمفید ترین روش  درمانی پرهیز از مواد غذایی می  باشد. در سال 1922اولین بار به واسطه بانتینگ و بست انسولین از پانکراس جدا شد و جهت  درمان به کار گرفته شد.

اگر میزان گلوکز یا همان قند مصرفی سلول  ها در بدن زیاد شود و بدن قادر به جذب گلوکز نباشد، فرد به دیابت مبتلا می شود.این اتفاق در صورتی می افتد که بدن انسولین را کم تولید کند و یا گیرنده های انسولینی دچار مشکل شود.بدن برای دفع گلوکز های اضافی نیاز به آب دارد،به  همین خاطر فرد مجبور می شود مقدار زیادی در طول روز آب بنوشد. در این صورت کلیه ها با فعالیت زیادتر تمام اب اضافی بدن را دفع می کند،و تعداد دفعات ادرار در طول روز افزایش می باید، و فرد با از دست دادن آب بدن دائما تشنه می شود.پس شایع ترین علائم این بیماری ،تشنگی و تعداد دفعات زیاد مکرر ادرار،لاغری بیش از اندازه می باشد. در فرد دیابتی محیط بدن اسیدی شده ،و اگر میزان اسیدوز زیاد شود فرد به حالت اغما رفته در  شرایط بدتر فرد خواهد مرد.میزان قند نرمال 90تا 120 است.بالای این میزان مرز شروع دیابت است. اگر قند خون فردی 400 تا 600 باشد،بسیار خطرناک و مرگ آور می باشد.